Neden her seçim öncesi patlamalar olur?
Neden her seçim öncesi savaşlar çıkarılmaya çalışılır?
Neden her seçim öncesi beşerler öldürülür?
Psikopatlarca yönetilen bir dünya!
Son 200 yılda tüm dünyada demokratik devletler, seçim döngüsünün başlarında nispeten daha fazla savaşa ve seçim döngüsü sonlarında daha az savaşa girme eğilimindeler. Son vakitlerde ise demokratik devletlerin (!) çatışma davranışlarına ilgisi yine canlandı ve baya arttı.
Her savaş ve çatışma olaylarında, kaçınılmaz olarak toplumun aklında oluşan şu ki; seçim dinamikleri kısa vadede savaşa girişi azaltabilir, uzun vadede ise savaşı daha muhtemel yahut daha şiddetli hale getirebilir: Yani:
‘Oyumu buna nazaran belirlemeliyim.’
Savaş, bilhassa insan hayatları yok olduğunda, halkın siyasete olan ilgisini arttırır. Ölümlülükle ilgili toplumsal ruhsal araştırmalar ortaya koyuyor ki, mevt ve kayıplar arttıkça; insanların dünya görüşleri bilhassa milliyetçilik ideolojileri üzerinde ağırlaşıyor. Bu ideolojide birleşen şahısların oy çokluğuna ulaşması, 50 yıllık bir periyot içerisinde, 23 demokrasi incelendiğinde de birebir sonuçları verdiği, Harvard tarafından yapılan incelemede açıkça görülüyor. Ayrıyeten savaşlar ve çatışmalardaki bu can kayıplarının, en büyük tesirini de siyasetle en az ilgilenen insanların olduğu göze çarpıyor. Yani savaş ortamıyla hiç oy vermeyen bir bölümü; hem milliyetçi yapmış, hem de milliyetçi bir partiye oy vermesini sağlamış oluyorsunuz.
6 yılda bir gerçekleşen bomba tutulması…
Düşünün: Bir devlet yöneticisi sizi ‘terörü bitirdik’, ‘terörü daima birlikte bitiriyoruz!’, ‘verin bize yetkiyi terörü çözelim’, ‘işte artık birlik olma zamanı’ diye diye daima kendini tekrarlayan cümlelerle, devamlı suretteki gerçek dışı demeçleriyle kandırmaya çalışıyor. Terör vahşetleri de bir yandan sürmeye devam ediyor. İş bu hal; savaş ve silah yanlısı bilgisiz bir seçmeniniz ve açlıkla, eğitimsizlikle, gerçek bilgiye ulaşamamayı sağlayan sansürlerle daha da bilgisiz hale getirmeye çalıştığınız bir toplumunuz varsa, terör katliamları, en çok da bu yöneticilere yarıyor oluşu da tüm dünyada su götürmez bir gerçek.
Oysa ki kent merkezlerinin amaç alındığı, yüzlerce kişinin hayatını kaybettiği ve artık Haziran seçimlerine 7 ay kala, tekrar bombalı akının yapılması üstüne, devleti yönetmekle vazifeli kişi tarafından yapılan açıklamada dahi; kimi yaralılar için ‘bunun dışında bu türlü çizikti, şuydu, buydu, vesaire üzere rakamlar’ diye demeç vererek, güvenliğinden sorumlu olduğu insanların, yürekleri dağlanmış ailelerin, beyinleri ağır travmaya uğrayan annelerin, babaların, çocukların, bir ömür uzunluğu unutamayacağı ve tahminen de bir ömür boyunca psikosomatik hastalıklar yaşayacağı acılarının, travmalarının, küçümsenmeye ve normalleştirilmeye çalışıldığı terör katliamları, bütün bir ülkeyi travmatize ederek, hafızaları tetikleyerek, kanlar ve cesetler içerisinde olağanca şiddetiyle yeniden birebir terane biçiminde, patlama – sansür – seçim döngüsünde, sadece bir ‘rakam’, bir ‘vesaire’ olarak sürmeye devam ediyor!
Tıpkı 7 Haziran 2015 sonrası bir buçuk yıl devam eden o terör hücumları üzere.
- 20 Temmuz 2015 SURUÇ ŞANLIURFA
İŞİD Saldırısı: 34 MEYYİT, 150’den fazla yaralı!
- 10 Ekim 2015 ANKARA GARI ANKARA Türkiye tarihinin en kanlı saldırısı.
İŞİD Saldırısı: 103 MEYYİT, 500’den fazla yaralı!
- 12 Ocak 2016 SULTANAHMET MEYDANI İSTANBUL
İŞİD Saldırısı: 13 MEYYİT, 16’dan fazla yaralı!
- 17 Şubat 2016 ÇANKAYA ANKARA
TAK Saldırısı: 29 MEYYİT, 61’den fazla yaralı!
- 13 Mart 2016 KIZILAY ANKARA
TAK Saldırısı: 38 MEYYİT, 300’den fazla yaralı!
- 19 Mart 2016 İSTİKLAL CADDESİ İSTANBUL
İŞİD Saldırısı: 5 MEYYİT, 36’dan fazla yaralı!
- 27 Nisan 2016 ULU CAMİ BURSA
TAK Saldırısı: 1 MEYYİT, 13’den fazla yaralı!
- 7 Haziran 2016 VEZNECİLER İSTANBUL
TAK Saldırısı: 13 MEYYİT, 36’dan fazla yaralı!
- 28 Haziran 2016 ATATÜRK HAVALİMANI İSTANBUL
İŞİD Saldırısı: 45 MEYYİT, 250’den fazla yaralı!
- 20 Ağustos 2016 ŞAHİNBEY GAZİANTEP
İŞİD Saldırısı: 59 MEYYİT, 90’dan fazla yaralı!
- 10 Aralık 2016 BEŞİKTAŞ İSTANBUL
TAK Saldırısı: 49 MEYYİT, 240’dan fazla yaralı!
- 17 Aralık 2016 1. KOMANDO TUGAY KOMUTANLIĞI ARACI KAYSERİ
PKK Saldırısı: 15 ASKER MEYYİT, 54 askerden fazlası yaralı!
Savaşlar en çok kime yarıyor?
7 Haziran 2015 seçimlerinde tek başına hükümeti kuramayan %40’a düşen Akp, 1 Kasım 2015’te yapılan yeni seçimde aldığı %49,5 oy ile 317 milletvekilini parlamentoya göndererek tekrar tek başına iktidar olacak çoğunluğa ulaştı.
İktidarını sürdürmek için ya da ideolojisini yaşatmak için her yeri kana bulayan her örgütten, her oluşumdan, her ideoloji ve her partiden tiksinmeye devam ediyoruz:
‘Seçime dek neler göreceğiz?’ herkesin travmatize edildiği seçim sürecinde başlarında hortlayan, yüreklerine oturan tek soru.
2013: Tahlil süreci, lokal seçim öncesi
Hatay’ın Reyhanlı ilçesinde 11 Mayıs 2013’te 53 meyyit, 146’dan fazla yaralı.
2017: Referandum Yılı
İstanbul Ortaköy Reina İŞİD Saldırısı: Birçok yabancı asıllı 39 meyyit, 71’den fazla yaralı.
15 Ocak 2017 İzmir Bayraklı Adliye TAK Saldırısı: 2 meyyit, 7’den fazla yaralı.
Bir bombanın yarattığı endişeden fazlasına sahip olmamızın nedeni, tüm ülkenin tetiklenmiş hafızasıyla, histeri içerisinde ‘daha yeni başlıyor’, ‘canımızı her an kaybedebilir’ diye düşünmesi, tüm bu travmanın artık çok olağanlaşmış oluşu. Hafızalara kazınan tüm bu olaylar, artık toplumun bir karakteri olmaya başlayıp, her seferinde ise Türkiye ismine büyük dönüm noktalarında meydana geliyor.
Ne yazık ki Türklerin tarih boyunca birbirleriyle savaştığı bu döngüde, yeniden elbette Türkiye’de bilhassa seçimler öncesi patlamalar çıkmaya ve yöneticilerin gözlerinde o harcanabilir toplum kitlesi öldürülmeye başlandı.
‘Biz Türkler tarih boyunca hürriyet ve istiklal timsali olmuş bir milletiz.’ Mustafa Kemal Atatürk
YA BAĞIMSIZLIK YA ÖLÜM!
YA ÖZGÜRLÜK YA ÖLÜM!
HA SANSÜR, HA YOKOLUŞ.
HA MUHALİF OL, HA DÜŞMAN.
HA DÜŞÜN, HA MAHPUS.
Neden gerçek bilgiye ulaşmak engelleniyor?
Yayın yasağının gelmesi dehşet imparatorluğunun bir katliamı.
Devlet yöneticilerinin (evet hepsi zira siyaset danışıklı dövüştür) tek adam rejimi, medyayı kendine bağlamak ve tek sesli bir ortam yaratmak için kamu bankalarının kredi imkanlarını ve kamu ihalelerini kullanarak büyük bir operasyon yaptı. Kamuoyu gerçek bilgiye ulaşabileceği klasik merkez medyaya ulaşabilme imkanını kaybetti. Vaktinde verilen hakikat haber ve gerçek gazetecilik, yani gerçek bilgi; her vakit toplumların süratle gelişmesine katkıda bulunur.
Dezenformasyona yol açan devlet yöneticileri şayet ülkeyi bilgisiz bırakmak ve kendi bildiğince asıp kesmek isterse, toplum ve halk üstünde kaygı ve baskı oluşturur. Yayın yasağı ile birlikte güya hiçbir şey olmamış üzere üç maymunu yeniden olağanlaştırmaya çalışan, memleket yönetemeyen yöneticiler, gerçek haberi yapıp, kurumlardan bilgi akışına devam etmek yerine, anında internetini kesip, yavaşlattıkları ülkenin Twitter akışında açıklama yapıyor. Ülkenin göbeğinde bombalar patlarken, tek icraatları yayın ve internet yasağı yapmanın sorumlularının, Twitter’dan taziye yayınlaması nasıl bir akıl tutulması?
Salt dehşetle baskılanan toplum kendine has bir lisan geliştirdi, söyleyemediklerimizle anlaşıyoruz ve küfretmemek için hepimiz filozof, metaforik oluyoruz.
İçinde bulunduğu ülkenin, başına gelmiş bir facianın, üstesinden gelmek isteyen bir toplum, bir anda ne olup bittiğini ne öğrenebiliyor ne haber alabiliyor. Bu süreç içerisinde daha öbür vahşetler olsa, akabinde çıkacak kaosun, toplum histerisinin idaresine dair tekrar hiçbir mantıklı hareket yok.
Anayasa’nın ihlali manasına gelen, hukuka alışılmamış bant daraltma uygulaması hakkında yurttaşların, yaşanan bu hak ihlalleri sebebiyle, misyonu berbata kullanma, söz özgürlüğünün dayanıksız bir biçimde engellenmesi kabahatleri bakımından BTK hakkında hata duyurusunda bulunmaları tek mantıklı tahlil şimdilik. Bu tıp kalıcı hale gelebilecek, hukuka ters uygulamaların önüne geçmediğimizde, tıpatıp örneklerini, yobaz yöneticiler tarafından kuşatılmış komşu ülkeler olarak pek gözümüzün önünde ve tabanımızda yaşandığını hepimiz biliyoruz. İran; bayanların en büyük özgürleşme hareketinde, interneti kapatmasının akabinde, 15bin protestocuyu idama mahkûm ettiğini açıkladı.
Keyfe tasa interneti kesmek, hiçbir şeye ulaşamamak, haber alınamayan hücumdan daha korkutucu değil mi?
Güvenliğinden sorumlu olduğu beşerler zalimce havaya uçurulurken, kurdele kesip konut dağıtma yayınları yapmak, öbür ülkelere uçmak, devlet yöneticileri beyin yapısında ne manaya geliyor sizce?
Bitmeyen bir huzursuzluk, güvensizlik, haksızlık, gün be gün artan ümitsizlik ile şiddet dünyasına tüm kaygılarınla teslim ol, sin ve normalleştir mi?
Peki ya asıl Türk istihbaratının zayıflığına neden kimse değinmek istemiyor?
Daha geçenlerde 12 Kasım’da içişleri bakanının (evet küçük harf), ‘terörist sayısı bugün 120’nin altına düştü, daha aşağıya düştü de onu sonra söyleyeceğim’ demesinin çabucak sonraki günü 13 Kasım’da, hudutlarına hakim olmadığınız, yönetemediğiniz memlekete akıttığınız bu teröristler, tekrar geçenlerde Mersin’de polis meskenine akın teşebbüste bulunan iki PKK’lı terörist üzere, Suriye’den elini kolunu sallaya sallaya Türkiye’ye girip, yönetemediğiniz memleketin insanlarını öldürdü, öldüremediklerini de yaşarken öldürdü.
Ülke hudutlarından teröristlerin girişine mahzur olmak vazifesi iken, tekrar çabucak dış güçleri suçlamaya kalkan bu içişleri bakanı, Suriye’nin Kuzeyinde, yaratılmasında kendilerinin de büyük katkıları olan bu bölgede, Abd’nin de müttefiklik ilgisine sığmayan ilgiler geliştirip YPG’yi (yani PKK) silahlandırırken, bu işbirliğinden vazgeçmeyi neden akıl edip politik – diplomatik gelişimleri yapmadı? Pekala bu içişleri bakanını hala misyonda tutan yönetici bunları görmüyor mu?
Polis cinayetlerini 13 bin kişilik polis açığıyla tamamlamaya kalkmanız ile; içerideki terörist azlığını dışarıdan tedarikle sağlamak tıpkı matematik denklemi değil mi?
Peki sonlar neden açık?
Neden daima sonlardan, kimliği meçhul ve sayısız (12 milyonu aşkın) insan Türkiye’ye giriş yapıyor?
Uluslararası mafyanın merkez üssü yaptığı, İŞİD yöneticilerinin Şişli İstanbul’un göbeğinde yol kesip, insan öldürdüğü bir ülkede, PKK (1978) ile 44 seneyi aşkın bir iç savaşın karar sürdüğü, 60 – 70 yıldır terör örgütleriyle (KIBRIS Türkleri Kanlı Noel 21 Aralık 1963 EOKA Saldırısı: 364 meyyit, 104 Türk köyü boşaltıldı), (1982 ASALA Atakları: 42 Türk diplomat meyyit, 4 yabancı asıllı meyyit, 15’i Türk, 66’dan fazla yabancı asıllı yaralı) kuşatılan bir ülkede, artık devlet yöneticileri tarafından açık bırakılmış ülke hudutlarından, kaçak (!) yollarla girdiği saptanan ve New York sweatshirtüyle poz verdirilen PKK/YPG/TAK bir katliamcı, ülkenin içişleri bakanının ‘Amerika’nın taziye iletisini kabul etmiyoruz’ diye demeç vermesi, son derece işlek ve evet dünyaca ünlü turistik, kamusal bir caddenin herkes için erişilebilir olmasının engellenmesi; yok efenim bankları, saksıları kaldırmak, yok efenim 1200 Türk bayrağı döşeme gösterileri daima;
Türkiye’yi daima tehdit sarmalına, kaygı, şok ve travma doktrinine indirgemenin bir sonucu. Sonu gelmeyen bir tekinsizlik, herkesin hatalı varsayılması ve bunun ‘Burası Ortadoğu’ diye olağanlaştırılması.
“Ne diyeceğimi bilmiyorum”, “çok üzgünüm”, “yargılanacaklar”, “kormuyoruz” “umudunuzu kaybetmeyin”, “başımız sağolsun”…
???
Herkes susuyor
Kimse düşünmüyor
Herkes konuşmaya dahi korkuyor
Başımız sağ olsun deyince sağ olmayacak hiç kimse.
Diyeceğim şu ki;
Türkiye ben doğduğumdan beri hiçbir vakit inançlı ve itimat veren bir ülke zati olmadı.
İzole ve kendi küçük dünyanızda kalmadığınız sürece, bilhassa de benim üzere bir gezgin olduğunuzda, bilgisiz bir ülkenin acı gerçeklerini ve dehşet imparatorluğunun toplum üstündeki travmasını, size yaşatıla yaşatıla güzelce öğrenmeye başlıyorsunuz.
Bundan 15 sene evvel, Cihangir Beyoğlu’nda 3 sene boyunca yaşarken, o devirler şimdi katledilmemiş ağaçlı İstiklal’i arşınlamayı daima sevdim, ta ki 1 Mayıs’ta polisin kovaladığı insanlara ve havaya yağdırdığı mermiler, konutumun salonundan içeri girecek diye yerlerde sürüklenerek kuytu odalara kaçmaya çalışırken hissettirilen travmalar ve kaygılar ile o tekinsiz hissetmelerin başlamasıyla…
Bu, o vakit da daima böyleydi, artık de bu türlü. Hayır asla fiilen bir mitinge, örgütlenmeye, yürüyüşe de katılmadım, zira ülkeyi, yöneticileri ve insanları tanıyorum. Daima internet üstünden ağır bir biçimde desteklediğim ömür hakları oluşumları olabildi yalnızca.
Daha yeni 2021’de beni yaşatmayan bu ülkeden kaçmadan önce, Cihangir’de kuzenimle uğurlaşmak için uğrayıp, yürümek istediğimde, lakin görünce içinden geçmeye dahi çekindiğim, yer gök düz betonarme hale getirilmiş İstiklal’de, başında bomba patlamış üzere kanlar içindeki kel başlarıyla dolanan, yabancılaştığımız yabancıların aşırılıklar içinde davranış fazlalığı, devasa bir cami (kime gösterinin?) gölgesinde bali çekmiş küçücük çocuklarla harmanlanışındaki, ve doğal ki yeniden kendimi tutamayıp gidip tüm bu saçmalığı izleyen polislere burası niçin bu halde diye sorup, karşılık alamadığım sahneler gözümün önünden gitmiyor, gitmiyor.
Henüz daha küçücük bir çocukken ise servisi kaçırıp, ortaokuldan meskenime dönmeye çalışırken, ülkedeki en uygar deyip durduğunuz doğup büyüdüğüm topraklar olan İzmir, Karşıyaka Anadolu Lisesi’nin çabucak önündeki durakta bana pipisini gösteren amcalar mı dersiniz, dişi olduğum için daima nefret kusup, her türlü şiddeti uygulamaya kalkan, beni kapatmaya çalışan, özgür karakterimi ısrarla yok etmeye uğraşan, afaki uydurmalar dizdikleri dinlerden diğer hiç bir şey konuşamayan sürüsüyle bilgisiz beşerler mı dersiniz, jet setin deniz gözükmeyecek kadar gösterişli dev teknelerle doldurduğu Göcek’te arkadaşımın teknesinde yalnız uzanırken, adaya çıkıp, beni dikizleyerek taciz etmeye çalışan herif mi dersiniz, Kelkit’te bacağımın dizimden aşağısı açık diye, diz altı etek giymişim diye, ailemin yanında düğün meskeninde gelip bacağıma vuran yobazlar mı dersiniz, Sivas Zara’da 40 derece sıcakta yürürken yolumuzu kesip 90 küsür yaşındaki her tarafı kapalı nineme çorap giymediği için yolumuzu kesip ‘bu günah’ diyen yoz cahiller mi dersiniz, Atatürk unsur ve inkılaplarına uygun biçimde ve pek olağan bir biçimde giyindiğim için işittiğim binlerce hakaretler, küfürler, tacizler, fizikî ve kelamlı taarruzlar mı dersiniz, şiddetin her türlüsüne her daim maruz kalarak yaşatıldığımız, asla yakalanmayan canilerle bir ortada yaşamamızın çok olağanlaştırıldığı, artık ekin bile alınamayan o güzelim verimli topraklara, artık lanetli mi deyin artık ne derseniz deyin, aksiyona geçmediğiniz sürece de hiç bir şey de ğiş me ye cek. De ğiş mi yor.
Bir ki üç.
Tıp.
?
Kaynaklar:
https://dataverse.harvard.edu/dataset.xhtml?persistentId=doi:10.7910/DVN/BLXMCY
https://www.jstor.org/stable/174145
https://m.bianet.org/bianet/medya/269934-ifade-ozgurlugu-ve-haber-alma-hakki-dayanaksiz-bir-sekilde-engellendi?fbclid=PAAaY1jig6EnFCRzuYN_pAwz8danYpmhhYzfQy8j7ZpJ-vi6dhQ-TWTW_yu6o
https://tr.boell.org/tr/2022/09/20/goc-politikalari-turkiyedeki-multeciler-ve-2023-secimleri